İlk günlerde bir tuhaftı değil mi.Ne o öyle ,beyazı takıyorum,uzaydan gelenleri, yaratıkları, anlatan filmlerdeki gibi.Siyahı da Zagorun,maskeli beşlerin,komik kahramanları na benzetiyor insanı. Neyse takalım bakalım yoksa iş kötü.Off daha birgün bile geçmeden bu kez kulağımın arkası.Bi orası kalmıştı diyorum içimden.Bir acı bir ağrı. Çekeceksin yoksa virus,covid pandemi.. Takıyorum maskemi.Kafamda şapka,gözlük kapkara.kimse tanımıyor bile yolda .Geçenleri de ben tanımıyorum.Acemi ajanlar gibi dolanıyorum. Çok sıkıcıydı ya ilk günler.Sonra alıştık mı ne. Dışarıya çıkarken de hemen tekmil alıyorum; —Telefonu aldın mı,maskeyi unutma,kimseyle yakın konuşma haa. Aman böyle yaşam olmaz demeyin alıştım. Evde biraz daha fazla okumaya da alıştım. Sonra sanal alemle merhabalaştım.Dolanırken eski dostlara rastladım .Yeni arkadaşlarım oldu. "Günaydın ,iyi günler "dedik birbirimize alıştık. Maske,mesafe,kurallar,tamam alıştım. Amma her gün medyada yalanlarla ülkemi karanlıklara sokanlara. Batarken uçuyoruz diyenlere, Kara cübbeli ,pis sakallı ,hani şu bildiğimiz,iğrenç,yaratıklara Ve yaptıklarına, Bunlara Ve buna ses çıkarmayanlara alışmadım, A l ı şa ma dım.