Sorsanız bana zulmü, haksızlığı adaletsizliği en iyi hangi dil anlatır diye: Şiir dili, derim tereddütsüz. Şiir, aradan yüzyıllar geçse de bir büyük dua ya da beddua gibi asılı kalır gök kubbede. Ben de şiirin bu gücüne inandığım için kanatlarının altına saklanırım her bunaldığımda…     GÖZLERİNİ TOPRAK DOYURA!    Yalanın kahpe yüzü ile geçtiler hücuma  Karanlığın gölgelediği gecede  Kıydılar umutlarımıza  Kıydılar sinsice  Kaç bahar geçti  Kaç kışı bıraktık ardımızda  Elleri uzundu, adalete kıyanların  Elleri uzundu çıkarı için memleketi soyanların  Sonra, elleri uzandı hanemize, aşımıza, ekmeğimize  Boğazımıza dizilen lokmaları çekip aldılar  Yazı göstermeleri bir yana   Baharlarımızı çaldılar  Dedim ya, uzundu elleri   O ellerle uzandılar  Kimliğimize,  kültürümüze, geleceğimize  Unutturdular sevmeleri  Kurşuna dizdiler aşkı  İpe çektiler sevdayı  Ne harama doydu gözleri  Ne yalana dilleri  Bismillah ile başladıkları sofrada  Vakıfları vurgunlarına zırh yapıp  Koskoca memleketi yediler  Her hazmın sonunda bekledik ama  Doyduk; “Yarabbi şükür”, dahi demediler  Korkuyu demleyen bu azgın it sürüleri  Çaldıklarıyla yetinmediler; dönüp bir de:  Şükrü, nimeti, bereketi  Hakkı, hukuku, adaleti…  Açlıktan inleyen yürekleri  Açıkta üşüyen ninnileri  Ürkütücü çaresizlikleri   Kendilerine o imkânı sağlayan devleti tekmelediler  Yine de bitmedi kinleri  Bitmedi kirleri, bitmedi kibirleri…  Bitmedi; soygunları, talanları  Bitmedi yalanları  Açtım ellerimi semaya  Dileğim Allah’tan; gücüm, ‘ah’tan…  Bu kifayetsiz muhterisleri tez elden bizden ayıra  Doymayan gözlerini de toprak doyura…    Hadi Önal/ 2 Eylül 2025/ Elazığ