Ayrılık, yaşamın içersinden yer almakla birlikte, geçici ve kalıcılığın yanında çok sohbette ayrılığın habercisidir. Halk türküsünde dediği gibi “Çok muhabbet tez ayrılık getirir” Ne kadar kötü şartlar gelirse gelsin üzücüdür. Geceleri uyutmayan yanı da mevcuttur. Bir bütünün ikiye bölünüşü,bir ilişkiyi bitiren yeni başlangıçlara kapı açan bir serüveni sonlandırandır. Üzüntüsü önce gelirse öfkeye dönüştüğü de olur, özlemi ye de beraberinde getirir… Kalplerdeki ağırlıktır ayrılık… Bazen de bir sözcükle başlayan ve dönüşü olmayan bir yoldur. Dostlar arasında yaşandığında çok daha sancılıdır…. Sevgilinin tenine dokunma hakkının elinden alınması; hiç tanışmamış gibi olmaktır. Saksıda solgun bir çiçek; ağaçtaki yaprakların döküldüğünde ağacın çıplak kalmasıdır. Bir dalganın en tepesinde taşınarak kıyıya vurup bırakılmış olmaktır. İstemeden yaşadığı kentte veda ediş içindeki tasayı da beraberinde götürmektir. İnsanlar arasında mesafenin artması yollarının ayrılmasıdır.Çok istense de orada duramamak ve yanında olamamaktır. İstenilmediği halde yapılması zorunlu olduğu anlarda insana derinden bir yalnızlık hissettirerek yokluğuna alışmayı da getirir. Orhan Veli’nin “Ayrılış” şiiriyle yazımızı bağlayalım: Baka kalırım giden geminin ardından Atamam kendimi denize dünya güzel Serde erkeklik var ağlayamam.